တကိုယ္ေတာ္တိုက္ပြဲ

တိုက္ပြဲဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကစစ္သားလည္းမဟုတ္ပါ။ စစ္တိုက္ရတာလည္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ စက္ျပင္ဆရာလုပ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနရတဲ့စခန္းက ျမိဳ႕နဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းပါတယ္။ ၁ မိုင္မရွိတရွိေလာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ရြာၾကီးတစ္ရြာရွိပါတယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမရဲ႕ေဘးမွာရွိေနတဲ့အဲဒီရြာကေတာ္ေတာ္စည္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာရြာေသးေသးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္းေလးေပါ့။ ေနရာက ကုန္းက်က်ေနရာေလးပါ။ ေဘးတစ္ဖက္မွာေတာ့လယ္ကြင္းေတြ ၊ ေနာက္တစ္ဘက္ကေတာ့ ကတၱရာလမ္း ၊ လမ္းေက်ာ္ျပီးသြားရင္ေတာ့ ေတာထဲကို၀င္သြားလို႕ရပါတယ္။ ရြာေတြနဲ႕လဲဆက္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူေနအိမ္ေတြက လမ္းရဲ႕ဒီဘက္ျခမ္းမွာ ၊ လမ္းရဲ႕ဟိုဘက္ျခမ္းမွာမလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ Workshop ရွိပါတယ္။ ကားေတြ စက္ေတြထားတဲ့ေနရာ ၊ ၾကံ႕ခိုင္ေရးလုပ္တာ ၊ ျပင္တာဆင္တာ အားလံုး အဲဒီ Workshop မွာပဲလုပ္ပါတယ္။ ၀န္းအက်ယ္ၾကီးလိုပါပဲ။ ညေန အလုပ္သိမ္းျပီဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြ စက္ဘီးစီးသင္ၾက ၊ စက္ဘီးပတ္ျပီးစီးၾကလုပ္ပါတယ္။ ကတၱရာလမ္းက အေ၀းေျပး လမ္းဆိုေတာ့ အေ၀းေျပးကားေတြနဲ႕ရူတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ကေလးေတြရဲ႕ စက္ဘီးစီးေလ့က်င့္တဲ့ေနရာက အဲဒီ Workshop ၀န္းၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕လူေနအိမ္ေတြ၀န္းကေတာ့ ၀န္းဆိုျပီးျခံစည္းရိုးပတ္လည္ကာထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအတားမ်ိဳး နယ္ေျမသတ္မွတ္ခ်က္ေတာ့ရွိပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြအတြက္ လိုင္းခန္းေတြေဆာက္ေပးထားပါတယ္။ လိုင္းတစ္လိုင္းမွာ အခန္း ၁၀ ခန္းပါပါတယ္။ တစ္ခန္းကို ၁၀ ေပအက်ယ္ ၊ ေပ ၄၀ နီးပါးေလာက္ရွည္ပါတယ္။ ထရံကာ ၊ သက္ကယ္မိုး ျပီးသစ္ရိုင္းခင္းထားတာမ်ိဳးပါ။ မိသားစုနဲရင္ေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းပဲေပးပါတယ္။ မိသားစုမ်ားတယ္ ကေလးမ်ားတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ ၂ ခန္းတြဲေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရွ႕ေတြေနာက္ေတြမွာ အဖီေလးေတြထပ္ဆြဲျပီး အစဥ္ေျပသလိုေနၾကပါတယ္။ လူပ်ိဳေတြအတြက္ေတာ့ လူပ်ိဳလိုင္းသတ္သတ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့လူပ်ိဳဆိုေတာ့ လူပ်ိဳလိုင္းမွာေနရပါတယ္။ အခန္းေတြကမိသားစုလိုင္းေတြလိုမက်ယ္ပါဘူး။ ၁၀ေပပတ္လည္အခန္းေတြကို အလယ္မွာလူသြားလမ္းထားျပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းေတြလုပ္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူပ်ိဳေတြကေတာ့လူပ်ိဳလိုင္းမွာေန ၊ ထမင္းစားရင္ canteen ရွိပါတယ္။ လခေပးျပီးစားရံုပါပဲ ၊ အျပင္ထက္လည္းသက္သာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ေန့လည္စာေလာက္ပဲ canteen မွာျဖစ္သလိုစားျပီး ညေနစာဆိုရင္ေတာ့ ရံုးကျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးတာနဲ႕ အဲဒီတစ္မိုင္ေလာက္ေတာင္မေ၀းတဲ့ရြာၾကီးကိုခ်ီတတ္ၾကပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ၾကာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကစက္ဘီးေလးေတြ အိမ္တိုင္းလိုလိုရွိၾကပါတယ္။ တစ္ခုခုလိုရင္စက္ဘီးေလးနဲ႕သြားျပီးေစ်း၀ယ္တာမ်ိဳး ၊ ေဆးခန္းသြားရတာ ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္တာ ၊ ဗြီဒီယိုသြားၾကည့္တာ ၊ အရက္သြားေသာက္တာ စံုလို႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းနဲ႕ရြာနဲ႕ကိုအနီးအနားကရြာေတြက ဆိုက္ကားလာနင္းတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ စက္ဘီးမစီးတတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ဆိုက္ကားစီးေပါ့။၊ ႒ာနဆိုင္ရာကားေတြက လည္းသူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ ၊ ေစ်းကားဆိုတစ္ပတ္မွတစ္ခါ ဆိုေတာ့အားလံုးက ဆိုက္ကားေတြကိုလည္းအားကိုးေနရတာပါပဲ။ ကေလးရဲ႕ေက်ာင္းကလည္းအဲဒီရြာကိုပဲသြားရပါတယ္။ တြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ကေလးေတြကေတာ့ေက်ာင္းကား အၾကိဳ ၊ အပို႕ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းကေနအထြက္ ရြာဘက္ကိုသြားတဲ့လမ္း (အေ၀းေျပးလမ္းမပါပဲ) ဘုရားေလးတစ္ဆူရွိပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ထံုးျဖဴသုတ္ထားတဲ့ဘုရားေလးပါ။ အုတ္ေလွကားေလးနဲ႕ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကိုတတ္သြားရံုပါပဲ။ ေလွကားရဲ႕အရင္း ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ မန္က်ည္းပင္တစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ညေနဘက္ဆိုရင္ ဘုရားေပၚမွာလူစည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းထဲကတစ္ခ်ိဳ႕ေတြလည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကရင္းဘုရားေပၚတတ္တာမ်ိဳးေတြရွိပါတယ္။ ဘုရားကုန္းရဲ႕ေဘးလမ္းေလးအတိုင္းသြားရင္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာဘက္ကျပန္လာရင္ အဲဒီေနရာကကုန္းဆိုေတာ့ စက္ဘီးနဲ႕ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္လွ်ာထြက္တဲ႕ေနရာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္းေတာ္ေတာ္ေမာပါတယ္။ အသြားကေတာ့ကုန္းဆင္းဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးလိမ့္ဆင္းသြားရံုပါပဲ။ အျပန္က်ရင္ေတာ့ စက္ဘီးႏွစ္ေယာက္စီးလာရင္ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ကေတာ့ဆင္းျပီးလမ္းေလွ်ာက္ေပေတာ့ပဲ။ ဆိုက္ကားသမားေတြကေတာ့ကုန္းထိပ္မရွိတရွိေလာက္မွာဂိတ္လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဘုရားရဲ႕ေျခရင္းနားေလာက္မွာပါ။ သူတို႕လည္းဘယ္အဆံုးထိတတ္ႏိုင္မလဲ။ ေျပာစရာတစ္ခုရွိတာက အဲဒီကုန္းဆင္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလိုစက္ဘီးေမွာက္ၾကတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္ဆိုေတာ္ေတာ္ ဒဏ္ရာပ်င္းျပီးမေသရံုတမယ္ကိုျဖစ္ဘူးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒီေနရာက မသန့္ဘူး ၊ အဲဒီမန္က်ည္းပင္မွာသရဲရွိတယ္ ၊ အဲဒါလူလဲခ်င္လို႕ ...အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြသိပ္ျပီးမယံုပါ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႕ျဖစ္ရတာပဲ။ သရဲရွိတယ္ေျပာရေအာင္ တစ္ခါမွလည္းမျမင္ဘူးပါ။ ညဘက္ေတြလည္း ဒီလမ္းမွာကၽြန္ေတာ္တို႕ကသြားလာေနတာပဲေလ။ ရွိရင္ေတာ့နဲနဲပါးပါးသိရမွာေပါ့ ဘာညာေတြ ေတာင္ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေနာက္တစ္ေယာက္ သူ့ကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ကအရွည္ၾကီးလို႕ေခၚပါတယ္။ အရပ္ေတာ္ေတာ္ရွည္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အရွည္ၾကီးႏွစ္ေယာက္ ရြာကိုထမင္းသြားစားၾကပါတယ္။ စားျပီးေတာ့လည္းထံုးစံအတိုင္းနဲနဲပါးပါးေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါလည္းမေျပာပေလာက္ပါ။ ဒီေလာက္ေသာက္တာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ကရိုးတိုးရိတ္တိတ္ေတာင္မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ အရွည္ၾကီးက ျပန္ရမွာပ်င္းတယ္။ လိုင္းထဲေရာက္လည္း ဖဲခ်ရင္ခ် ၊ ဂစ္တာတီးရင္တီး ၊ အိပ္ရင္အိပ္ ဆိုေတာ့ ဗြီဒီယိုၾကည့္မယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းပ်င္းေတာ့ အိုေကၾကည့္မယ္ဆိုျပီးသေဘာတူလိုက္ပါတယ္။ ဗြီဒီယိုက တရုတ္သိုင္းကားပါ ႏွစ္ေခြတြဲဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညည့္နက္မွျပီးမွာပါ။ အရွည္ၾကီးက ဘာျဖစ္လဲကြာ ၊ အျပန္က်ရင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္ ေအးေဆးေပါ့လို႕ေျပာပါတယ္။ ဆိုက္ကားကအဲဒီအခ်ိန္ဆိုမရွိေတာ့ပါဘူး။ ညဆို ၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ထိေတာ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပန္မယ့္အခ်ိန္က ည ၁နာရီေက်ာ္ ၊၂ နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရံုကလြဲလို႕တျခားနည္းလမ္းမရွိပါဘူး။
ဒါလည္းျပႆနာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဗြီဒီယိုျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုႏွစ္ေယာက္စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဗြီဒီယိုထဲကအေၾကာင္းေတြလည္းပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကို ေရာက္ခါနီးမွာလမ္းဆံုေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီလမ္းဆံုေရာက္ရင္ ဘုရားနဲ႕မန္းက်ည္းပင္ကိုလွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ အဲဒီမန္းက်ည္းပင္ကိုျဖတ္ျပီးနဲနဲသြားလိုက္တာနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းပါ။ လမ္းဆံုေက်ာ္နားေလာက္ေရာက္ေတာ့ အရွည္ၾကီးကငါအေပါ့သြာအံုးမယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ညဘက္လည္းျဖစ္ လမ္းေပၚမွာလည္းကၽြန္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ကလြဲလို႕ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ေအးေဆးပါပဲ။ သူလည္းသူ႕ကိ္စၥသူလုပ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဘာမွ မေျပာပဲဆက္ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လည္းေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ သီခ်င္းေလးေတာင္ညည္းလိုက္ေသးတယ္။ အရွည္ၾကီးကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က၀ါးႏွစ္ရိုက္ေလာက္အကြာမွာပါ။ အဲလိုနဲ႕မန္က်ည္းပင္နားကိုေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၾကက္သိမ္းထသြားတယ္ ဘာေၾကာင့္လည္းေတာ့မသိ ရုတ္တရက္မန္းက်ည္းပင္ဘက္ကိုၾကည့္မိရက္သား ၊ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ေတာင္မယံုႏိုင္ေအာင္ပဲ ၊ အဲဒီအပင္ေပၚကေန ျဖဴျဖဴအရာတစ္ခု တလိမ့္လိမ့္နဲ႕ဆင္းလာတာ ၊ ခ်က္ခ်င္းကၽြန္ေတာ့ေရွ့တည့္တည့္ကိုေရာက္လာတာ။ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္တာ သိပ္မၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့အေကာင္ကကၽြန္ေတာ့ထက္သံုးစေလာက္ရွိတယ္ ျဖဴျဖဴရွည္ရွည္.. လူမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဒါဆိုဘာလဲသူမ်ားေတြေျပာေနတဲ့ သရဲ လား။ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕မွာပိတ္ရက္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႕မရပါ။ ေတာ္ေတာ္လည္းေၾကာက္လာတယ္။ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲအဲဒီကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ကအရာၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္လက္သီးနဲ႕အသားကုန္ထိုးပါတယ္။ ဖြဲအိတ္ၾကီးကိုထိုးေနရသလိုပါပဲ။ သူကေတာ့ဘာမွျဖစ္တယ္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွာသာေမာလည္းေမာ ၊ ေဇာေခၽြးေတြလည္းျပန္လာပါတယ္။ ေနာက္ကအရွည္ၾကီးေရာ ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွာသာေျခကုန္လက္ပန္းက်။ ကံေကာင္းတာက သူကၽြန္ေတာ့ကိုဘာမွျပန္မလုပ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူ့ကိုေရွာင္သြားလို႕လဲမရပါ။ သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုပိတ္ျပီးရပ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အားပိုစိုက္ျပီးဆက္ထိုးတယ္။ ခဏေနေတာ့သူကခပ္သြက္သြက္ေလးကၽြန္ေတာ့ေရွ့ကေနထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုေၾကာက္သြားတာေနမွာေပ့ါလို႕ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္းနာေနေလာက္ျပီ။ သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္လံုး၀ဂရုမစိုက္ေတာ့ပဲ တရွိန္ထိုးထြက္ေျပးပါတယ္။ သူကေနာက္ကေနလိုက္လာမလာေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းထဲထိဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိလိုက္ပါဘူး။ ၀န္းထဲေရာက္မွကၽြန္ေတာ္ရပ္လိုက္တယ္ ၊ ကိုယ့္ေနရာေရာက္ျပီဆိုေတာ့နဲနဲစိတ္ထဲမွာလည္းသက္သာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာတာက အရွည္ၾကီးပါ။ သူလည္းေတာ္ေတာ္ေမာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေဟာဟဲျဖစ္ေနတယ္။ အရွည္ၾကီးကကၽြန္ေတာ္ကိုမွီတာနဲ႕ သိုင္းကားၾကည့္လာျပီးလမ္းမမွာသိုင္းေလ့က်င့္ေနတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ေနာက္သူလည္းအနားေရာက္ေရာ သူ႕ကိုမေစာင့္ပဲေရွ႕ကေနဘာေၾကာင့္ေျပးတာလဲ ၊ သူကေတာ့ေနာက္ကေနကၽြန္ေတာ့အျဖစ္ကိုမသိရွာပဲရီျပီးလိုက္လာတာ ၊ ကၽြန္ေတာ့နားကိုသူေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဟိုအျဖဴေကာင္ကလစ္သြားလို႕ကၽြန္ေတာ္ကက်ံဳးရံုးေျပးေတာ့ အရွည္ၾကီးခမ်ာမွာလည္းဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ကၽြန္ေတာ့ကိုမွီေအာင္ေျပးလိုက္လာရရွာတာ။ ကၽြန္ေတာ္ခုမွေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴေကာင္ကမန္က်ည္းပင္ေပၚျပန္တတ္သြားျပီးေပ်ာက္သြားတယ္။ အရွည္ၾကီးကကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္မွ အျဖစ္မွန္ကိုသိျပီးသူလည္းေၾကာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္းေၾကာက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သားလိုင္းခန္းဆီကိုဒံုးစိုင္းျပီးအေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႕ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္....

မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာ

သူက ကၽြန္မတို႕မဖိတ္ပဲေရာက္ေရာက္လာတဲ့ဧည့္သည္လည္းျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုဘယ္သူကမွမေခၚပဲသူလာတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႕မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္းသူလာတယ္။
သူ႕ကို ဘယ္သူကမွလည္းမလာေစခ်င္ဘူး။ သူလာတာလဲဘယ္သူမွမၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္သူကေတာ့ဘယ္သူ႕ကိုမွဂရုမစိုက္ဘူး။ သူလာရမဲ့ေနရာကို လာျမဲလာေနတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းသူလာေတာ့မွာလားလို႕မွန္းဆၾကည့္လိ့ုရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးလည္းရွိတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ကၽြန္မတို႕ၾကိဳျပီး၀မ္းနည္းရတာေပါ့။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕အိမ္ကိုသူေရာက္လာတယ္။
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တံုးကေပါ့။ ကၽြန္မစိတ္ထင္ ကၽြန္မ ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္ေလာက္မွာပါ။ သူလာတာကို ကၽြန္မတို႕တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး။
အဲဒါနဲ႕သူ ကၽြန္မ အဖိုး(ကၽြန္မအေမရဲ႕အေဖ) ကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မဘာမွသိပ္မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းျပီးေတာ့ငိုခဲ႕တယ္။
လူၾကီးေတြလည္းစိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ေမေမ ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မနဲ႕သိတဲ့သူေတြထဲကလည္း သူကဟိုလူကိုလည္းေခၚသြားျပန္ျပီ...ဘယ္သူ႕ကိုလည္းေခၚသြားျပန္ျပီ။ ေဆြမ်ိဳးေတြထဲကလည္းပါသြားျပန္ျပီ။
မၾကာခဏၾကားေနရပါတယ္။ သူကတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္လူေတြကို ေခၚခ်င္လည္းေခၚရဲ႕ ၊ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြကိုေခၚခ်င္လည္းေခၚရဲ႕။
သူ႕ကိုမွန္းဆလို႕မရပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕မသိတဲ့သူေတြကိုလည္းေခၚေနတာပဲ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အသိေတြ ၊ ေဆြမ်ုိဳးသားခ်င္းေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလဲေခၚတယ္။
လူမ်ိဳးမေရြး ၊ ဘာသာမေရြး ၊ အသက္ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ သူေခၚခ်င္တဲ့သူေတြကိုေခၚေနတာပါပဲ။

ကၽြန္မ တို႕အားလံုး သူ႕ကိုမျမင္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္မတို႕အနီးအနားမွာပဲရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အားလံုးကိုသူကအခ်ိန္မေရြး ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ေခၚမွာလည္း ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ဘယ္သူမွ ၾကိဳတင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။
အားလံုးကေတာ့ သူေခၚမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူကတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ေခၚမွာပါပဲ။ ေခၚမွာလည္းေသခ်ာပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သူေခၚရာေနာက္ကို ကၽြန္မတို႕အားလံုး လိုက္ၾကရမွာပါပဲ...ဘယ္သူမွျငင္းလို႕မရပါဘူး။
သူမေခၚခင္ကၽြန္မတို႕ဘာေတြလုပ္ထားမလဲ ဘာေတြၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမလဲဆိုတာကေတာ့....

Priority Seat

ကြၽန္မ စိတ္ထဲကတြက္ၾကည့္ေနမိ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိရထားေပၚကိုမေရာက္ေသးဘူးဆိုေတာ့ ဒီေန႕ေတာ့႐ံုးကို ၅မိနစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်ျပီးမွေရာက္ေတာ့မွာေသခ်ာေနျပီ။ တနလၤာေန႕ ဆိုေတာ့ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ရဲ႕ေနာက္က်မွ အိပ္ရာကထတဲ႕ အက်င့္ကပါေနေတာ့ ဒီေန႕လည္း အိပ္ရာကခ်က္ခ်င္းထမရဘဲ ျပန္ႏွပ္ေနလိုက္တာ အခုေတာ့.... ႐ံုးေရာက္တာနဲ႕ ၉နာရီမထိုးခင္ထဲက Meeting ခန္းထဲမွာထိုင္ေစာင့္ေနမယ့္ Boss မ်က္ႏွာၾကီးကိုျမင္ေယာင္မိျပီးစိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ပံုမွန္တျခားေန႕ေတြမွာ ႐ံုးေနာက္က်ရင္ သိပ္ျပႆနာမ႐ွိေပမယ့္ တနလၤာေန႕ ဆိုရင္ေတာ့ အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ အျခားလူေတြရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ ေနာက္က်ျပီးမွဝင္သြားရတာ... အထူးသျဖင့္ေတာ့ Boss လွမ္းၾကည့္လိုက္မယ့္ ေနာက္က်တယ္ဆိုတဲ႕ အၾကည့္မ်ိဳးကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။ ဘာမွႏႈတ္ကမေျပာေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ေျပာလိုက္မွ နဲနဲေျဖ႐ွင္းလို႕ ရႏိုင္ေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္ဆို ရထားကလည္း႐ံုးခ်ိန္မို႕ ၾကပ္တတ္တာနဲ႕ေတာ႕ အခန္႕မသင့္ရင္ ဒီရထားေပၚတတ္မရရင္ေနာက္တစ္စီးထပ္ေစာင့္ရမွျဖင့္.... နဲနဲစိတ္ထဲေလးလာသလိုပဲ။ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္လိုပဲအားလံုးက ႐ံုးကိုအခ်န္မွီေရာက္ဖို႕ စိတ္ေစာေနၾကတဲ႕ လူေတြပဲထင္ပါတယ္။ နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ရထားကိုေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္မခုမွသတိထားမိတယ္ ကြၽန္မနဲ႕သိပ္အသက္မကြာေလာက္မယ့္ ကိုယ္ဝန္သည္မိန္းမတစ္ေယာက္ကကြၽန္မေ႐ွ႕နားေလာက္မွာ သူလည္းရထားေစာင့္ေနတာပဲ။ ကြၽန္မ သူ႕ကိုၾကည့္ျပီး စဥ္းစားမိတယ္... သူ႕ကိုယ္ဝန္က ဘယ္ႏွစ္လေလာက္ျဖစ္မလဲေတာ့ ကြၽန္မ မသိပါ... ေတာ္ေတာ္ေတာ့ပူေနတာသိသာပါတယ္ ေၾသာ္ သူ႕လည္းမသြားမျဖစ္လို႕သြားရတာေနမွာေပါ့ ႐ံုးပဲသြားတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီလို ရထားၾကပ္တဲ႕အခ်ိန္မ်ိဳးဘယ္သြားမလဲ... ကိုယ္နဲ႕ဘာမွ မဆီမဆိုင္... ကြၽန္မ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ရထားလာေတာ့ သူကကြၽန္မေ႐ွ႕ကတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မထင္တဲ႕အတိုင္း ရထားကနဲနဲၾကပ္ၾကပ္ညက္ညက္ေလးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရထားေပၚေရာက္သြားလို႕ပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ဘူတာေလာက္က်ေတာ့ နဲနဲအထဲကို ဝင္လို႕ရသြားတယ္။ ဟိုကိုယ္ဝန္သည္အမ်ိဳးသမီးလည္းအထဲကိုလိုက္ဝင္တယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာက မသက္မသာ.. ဘယ္သက္သာႏိုင္မလဲ။ ဒီေလာက္လူေတြၾကားထဲမွာ လက္တစ္ဖက္က တန္းကိုကိုင္ထားတယ္။ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က သူမရဲ႕ဗိုက္ၾကီးကို မ ထားတယ္။ ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်မိျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ရထားတြဲတိုင္းမွာ Priority Seat ဆိုျပီး႐ွိပါတယ္။ Reserved ဆိုျပီးလည္းေရးထားပါတယ္။ ပံုလည္းဆြဲျပီးျပထားတယ္ ကိုယ္ဝန္သည္ပံု ၊ အသက္ၾကီးတဲ႕လူၾကီးပံု ၊ ကေလးအေမပံု ၊ မသန္မစြမ္းလူပံု ဒါလူေတြအတြက္ Priority ထားေပးရမယ့္ခံုေတြပါ။ ဒီလိုလူေတြလာရင္ ဒီေနရာကို ထ ေပးပါ ဆိုတဲ႕ စာလည္းေရးထားပါတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္းတံခါးရဲ႕ ဟိုဘက္ဒီဘက္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ေလးခံု႐ွိပါတယ္။ သူမရပ္ေနတဲ႕ေနရာမွာေတာ့ လူၾကပ္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတဲ႕ Priority Seat ကတစ္ခံုပဲ႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Priority Seat မဟုတ္ပဲ တျခားခံုကလူေတြလည္း သူမကို ေနရာေလးေပးသင့္တယ္လို႕ ကြၽန္မထင္တယ္ေလ။
စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ Priority Seat ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုင္ေနတာ သန္သန္မာမာေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပါ။ နံရံကိုမွီျပီးအေသအခ်ာကိုအိပ္ေနတာ။ သူ႕ေဘးမွာ သူ႕ရဲ႕ေကာင္မေလး ဒါမွမဟုတ္မိန္းမျဖစ္ဟန္တူေသာ မိန္းကေလးကသူ႕ကိုမွီျပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ေရာ။ ေအာ္ လူေတြ ဘယ္ႏွယ့္ Priority Seat မွာထိုင္ျပီးမ်ား ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာလိုပဲ အိပ္ေနၾကတာ။ ကိုယ္ဝန္သည္လာလဲ ထေပးရေကာင္းမွန္းမသိ ၊ အသက္အ႐ြယ္ၾကီးတဲ႕ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးလည္း ေနရာေပးရမွန္းမသိ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ၾကိတ္ျပီးေျပာမိတယ္။ တကယ္ေတာ႕ ဒီထိုင္ခံုမွာထိုင္တဲ႕သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကအိပ္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ တမင္ကို ေနရာဖယ္ေပးရမွာစိုးတာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္ခ်င္ မအိပ္ခ်င္ခ်င္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနလိုက္တာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။သူ႕တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ အသက္နဲနဲၾကီးတဲ႕အဖြားၾကီးထိုင္ေနတယ္။ ဒါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ရမယ္ သူလည္းဒီအခ်ိန္မွာထိုင္ေနမွပိုအစဥ္ေျပမွာ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆက္ၾကည့္လိုက္တယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ... သူကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ Laptop ကိုဖြင့္ျပီး ဘာေတြ အလုပ္႐ူတ္ေနတယ္မသိပါဘူး။ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို မျမင္ပဲ မျမင္တာလား ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးပဲ သူ႕ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာ screen ကိုသာသဲၾကီးမဲၾကီးၾကည့္ေနတာလား ကြၽန္မ မခန္႕မွန္းတတ္ပါ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီတစ္ေယာက္ေနရာေလာက္ကေတာ့ နဲနဲေတာ့ေဝးေနပါျပီ ဒါေပမယ့္ေနရာထေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြကိုနဲနဲတိုးျပီးဝင္သြားႏိုင္ေလာက္တဲ႕အေနအထားမ်ိဳးပါ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ မိန္းမကိုင္အိတ္ ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုး ၊ အိတ္ေပၚမွာေတာ့ မိတ္ကပ္ဘူး လို႕ထင္ရတဲ႕ဘူးမ်ိဳးႏွစ္ဘူး ၊ ေနာက္ေသးေသးဘူးေလးေတြေရာ ၊ ေနာက္ခပ္ေသးေသးအိတ္ကေလးတစ္လံုး။ သူမရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကမွန္ကိုကိုင္ျပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ မ်က္လံုးကိုတစ္စံုတစ္ခုနဲ႕ခ်ယ္သေနတာ။ ကြၽန္မသေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ အိမ္ကေနမ်က္ႏွာပဲသစ္လာျပီး ရထားေပၚေရာက္မွ အေသအခ်ာကို အလွျပင္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ သူကမွန္ကိုၾကည့္လိုက္ အိတ္ေသးေသးေလးထဲက ပစၥည္းတစ္ခုခ်င္းစီကိုထုတ္လိုက္ မ်က္ႏွာကိုခ်ယ္လိုက္ အိတ္ေသးေလးထဲျပန္ထည့္လိုက္ တစ္ခါအိတ္ၾကီးကိုဖြင့္လိုက္ လုပ္ေနတာ။ ေဘးမွာလူေတြ႐ွိေနတယ္လို႕ေတာင္ထင္ပံုမရပါဘူး။ သူ႕ေဘးက ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ေနတဲ႕ေကာင္ေလးေတာ့ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မ်ားသူ႕ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာထဲအာ႐ံုစိုက္ေနလဲ မေျပာတတ္ပါ။ ကြၽန္မ အေဝးကၾကည့္ရတာေတာင္သူ႕ၾကည့္ျပီး စိတ္႐ူတ္ေနတာ။
သူ႕ေဘးကေနာက္တစ္ေယာက္... လူၾကီးတစ္ေယာက္ သတင္းစာဖတ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ပံုစံကသတင္းစာဖတ္ေနတာနဲ႕ မတူပဲ သူ႕မ်က္ႏွာကိုတျခားသူေတြမျမင္ႏိုင္ေအာင္ ကာထားတာလား ၊ တေလာကလံုးကိုမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ေဘးက ေကာင္မေလးကိုစိတ္ပ်က္ေနတာလားမသိပါ။
ကဲေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ အစြန္ဆံုးဆိုေတာ့ Priority Seat ပါပဲ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူေရာဘာလုပ္ေနလဲ.....ေဘးကသတင္းစာဖတ္တဲ့လူနဲ႕ကြယ္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္မခ်က္ခ်င္းမျမင္ရေသးပါ။ ဒီလူသတင္းစာေနာက္တစ္႐ြက္လွန္လိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ့ အိုး.... ကြၽန္မထင္တာမလြဲပါ သူလည္းအိပ္ေနတာပါပဲလား......
ဒီရထားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ တစ္နာရီထက္ပိုၾကာေအာင္စီးရတဲ႕သူမ႐ွိပါ။ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္က ဒီတစ္နာရီေလာက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတာလဲ ဘာမွျဖစ္မသြားပါ။ လူလူခ်င္းစာနာစိတ္ထားျပီး တကယ္ကိုလိုအပ္ေနတဲ႕ လူေတြအတြက္ကိုယ္ရထားတဲ႕ထိုင္ခံုေနရာေလးကို ေပးျပီးကုသိုလ္ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္.......

သူငယ္ခ်င္းေလးပါပဲ

ကၽြန္မ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ျပီး Online ၀င္လိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူရွိေနရမယ့္အခ်ိန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုမေတြ႕ရဘူး။ သူ႕ကို Online မွာ
မေတြ႕ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ။ ညက ကၽြန္မ သူ႕ကိုအိပ္မက္မက္ခဲ႕တဲ႕
အိပ္မက္ကလည္း မေကာင္းေတာ့ ကၽြန္မပိုျပီး စိတ္ပူေနမိတယ္။ အလုပ္ရူတ္ေနလို႕ Online မ၀င္ႏိုင္တာပဲျဖစ္ပါေစလို႕ ကၽြန္မဆုေတာင္းေနမိပါေသးတယ္။
တကယ္ဆိုကၽြန္မသူ႕ကို စိတ္ပူေနဖို႕မေကာင္းပါ။ သူ႕အတြက္ ကၽြန္မကခုလိုျဖစ္မေနသင့္ေတာ့ပါ။ သူနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕လက္ရွိ အေျခအေနကိုကၽြန္မ မသိတာမဟုတ္။
သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ၀န္ခံျပီးသားျဖစ္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလဲ သိျပီးသားျဖစ္တဲ႕ ဒီအေျခအေနကို ကၽြန္မ ေျပာင္းလဲဖို႕မၾကိဳးစားပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကိုပဲေျပာင္းလဲဖို႕ၾကိဳးစားမွာပါ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္လိုမွ ခ်က္ခ်င္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။

သူနဲ႕ကၽြန္မအလုပ္တစ္ခုမွာတူတူလုပ္ခဲ႕ဘူးတယ္ ၊ မေရတြက္ႏိုင္တဲ႕ အမွတ္တရေတြလည္းအမ်ားၾကီးပါ။ သူနဲ႕ကၽြန္မကို အားလံုးကခ်စ္သူေတြလို႕ထင္ၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မျပတ္သားတဲ႕စိတ္ေတြ ေပ်ာ့ညံ႕တဲ႕စိတ္ေတြ ေၾကာင့္တိက်တဲ႕အေျဖတစ္ခုကိုကၽြန္မ မေပးႏိုင္ခဲ႕ဘူး။ သူႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္လို႕ဖြင့္ေျပာတဲ႕အခ်ိန္ ကၽြန္မရဲ႕အခ်စ္ကို သူေတာင္းခဲ႕တဲ႕အခ်ိန္ ၊ အဲဒါေတြကိုကၽြန္မခုခ်ိန္ထိမွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။
သူ႕ဆီကအဆက္္မျပတ္ စာေတြ အီးေမးေတြ ရေပမယ့္ ကၽြန္မဘက္ကေတာ့ အင္တာနက္ကိုရံုးမွာပဲသံုးျဖစ္တာ ၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အလုပ္ရူတ္ေနလို႕စာမျပန္ႏိုင္တာေတြလည္းရွိပါတယ္။
သူထြက္သြားျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူနဲ႕မတူတဲ႕ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ကၽြန္မလည္းေက်ာင္းတတ္ဖို႕အခြင့္အေရးတစ္ခု မေမွ်ာ္လင့္ပဲရလာခဲ႕တယ္။ သူကကၽြန္မထက္ေတာင္ ပိုျပီးေတာ့၀မ္းသာေနခဲ႕တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒါဟာသူနဲ႕ကၽြန္မကိုေ၀းသြားေစမဲ႕ အေၾကာင္းတစ္ခုလို႕ေတာ့ကၽြန္မလံုး၀မသိခဲ႕ပါဘူး။ ေက်ာင္းစာေတြကခက္ ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာစကားေျပာရတာကအစ အဆင္မေျပ ၊ မိသားစုနဲ႕ခြဲေနရတဲ႕ ဒုကၡ ၊ Assignment ေတြ Exam ေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္မသူ႕ကိုအေရးမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ သူ႔ဆီက အီးေမးေတြကိုေတာင္ ကၽြန္မကုန္ေအာင္မဖတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူဆက္တဲ႕ ဖံုးေတြကိုလည္းကၽြန္မရဲ႕ Stress ေတြနဲ႕ေရာျပီး ေအာ္ေငါက္ပစ္ခဲ႕တာ ဖံုးကိုလံုး၀မကိုင္ႏုိင္ခဲ႔တာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ။ Online မွာလည္းသူက chat ဖို႕ၾကိဳးစားေပမယ့္ ကၽြန္မ သူ႔ ကိုျပန္ျပီး chat ဖို႕အခ်ိန္မရခဲ႕တာ။
ေက်ာင္းျပီးေတာ့လည္း အလုပ္တစ္ခုရဖို႕အေရး အလုပ္မွာေနသားတက်ျဖစ္ဖို႕အေရး အစဥ္ေျပဖို႕ အေရး...အေရးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္မ ဂ်င္ဂ်င္လည္ခဲ႕တာ။
သူအပါအ၀င္ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေရာ ေလာကၾကီးနဲ႕ပါ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆက္ျပတ္သြားခဲ႕တာ။
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး အေျခတက် ျဖစ္လာလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ့... အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာပါပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္ေတြ အိမ္ေထာင္က်သြားၾကတာ ၊ အိမ္ေထာင္က်ျပီးသားသူေတြလည္း ကေလးေတြရေနၾကတာ။
ကၽြန္မအံ႕အားသင့္ေနမိတာေတာ့ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ကၽြန္မေလာကၾကီးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာလားဆိုတာပါပဲ။
သူေရာ....ကၽြန္မဆီကိုဖံုးမဆက္တာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီပဲ။ ခုမွ သူနဲ႕ကၽြန္မ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ႕တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီဆိုတာ ပိုျပီးသတိထားမိတယ္။
ဟုတ္တယ္ သူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တရား၀င္ရည္းစားျဖစ္သြားျပီဆိုတာပဲ။ ကၽြန္မ ရင္တစ္ခုလံုးေပါက္ကြဲ
သြားရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မအရမ္းစိတ္ထိခိုက္၀မ္းနည္းမိရပါျပီ...
ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူး သူကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ႕တာ သူဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္မ မထင္ဘူး။
တကယ္ကို သူ ကၽြန္မကိ ုစိတ္ကုန္သြားတာလား။ ကၽြန္မ သူ႕ ကို ဥေပကၡာ ျပဳခဲ႕တာေတာ့မဟုတ္။ သူကၽြန္မကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖံုးဆက္ခဲ႕တာ။
ကၽြန္မ ကိုယ့္ဟာကိုယ္အလုပ္ရူတ္ေနလို႕ သူ႕ဖံုးေတြကိုမကိုင္ႏိုင္ခဲ႕တာ ၊ သူ႕ကိုဘုေတာျပီး ဖံုးမဆက္ဖို႕ေျပာခဲ႔တာ ၊ ႏိုင္ငံမတူေတာ့ ကြဲလြဲတဲ႕
အခ်ိန္ကြာျခားမွဳေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မဆီကို ဖံုးဆက္ခဲ႕တာမွန္ပါတယ္ ကၽြန္မအေလးမထားခဲ႕တာမဟုတ္ပါဘူး။

ခုလိုဆံုးရံွဴးရျပီလို႕သိလိုက္ရတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ့
ကၽြန္မရဲ႕မာနကိုပဲထိခိုက္ေစတာလား တကယ္ပဲေၾကကြဲေနတာလား ကၽြန္မ မခြဲျခားတတ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ကိုခ်စ္ခဲ႕တယ္ဆိုတာပဲ။
ခုခ်ိန္ထိလည္းခ်စ္ေနေသးတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အရင္တုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္း ခုလည္းသူငယ္ခ်င္းေလးပါပဲ.....

မွတ္ခ်က္ - ကၽြန္မ အေၾကာင္းေရးသားထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ စိတ္ကူးယဥ္ထားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

စိတ္ကူး

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေလာကၾကီးက ကိုယ့္ဘက္မွာရွိမေနျပန္ဘူး။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို္ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႕ရမယ္ဆို ရင္ျဖင့္

"လုပ္ခ်င္တာက" ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ရံုးက ေဘာ့စ္ကိုပဲ အရင္ဆံုး စိတ္ရွိလက္ရွိထုႏွက္လိုက္ခ်င္တာပါပဲ။ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး လူတိုင္းတစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ျဖစ္ဘူးမွာပါပဲလို႕ ကၽြန္မအၾကြင္းမဲ႔ယံုပါတယ္။ အားမတန္လို႕မာန္ေလွ်ာ႔ရတာ ၊ မတတ္သာလို႕ တျခား ေထာက္ထားငဲ႕ညွာစရာေတြရွိေနတာ ၊ တစ္လတစ္ခါေပးထားတဲ႔ လစာေလးရဲ႕မ်က္ႏွာ ဒီ၀င္ေငြေလးနဲ႕ပဲတစ္မိသားစုလံုး ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကိုေျပလည္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ေနတာ... "သမီးရယ္ေမေမ႕တို႕တစ္မိသားစုလံုး ရဲ႕တာ၀န္ေတြကိုသမီးတစ္ေယာက္ထဲပဲ ယူေနရတာ ေမေမစိတ္မေကာင္းဘူးကြယ္" ေမ႕ေမ႕ရဲ႕ဒီစကားသံေတြကိုျပန္ႀကား ေယာင္မိတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ေဒါသ မာန ေတြကိုအရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ရတာ။ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ႔ လူမမာနာတာရွည္ေရာဂါသည္ အေဖ ၊ အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႕လူမမာအေဖကိုျပဳ စုရတာ တစ္ဖက္နဲ႕မအားလပ္တဲ႕အေမ ၊ ေက်ာင္းမျပီးေသးတဲ႔ ေမာင္ေလးနဲ႕ညီမေလး ဒါေတြကိုကၽြန္မဘယ္လိုလစ္လွ်ဳရွု ႏိုင္မွာလဲ။

ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ.. ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပဲ ေနႏို္င္ စားႏို္င္ လွဴဒါန္းႏိုင္တဲ႕ပံုမွန္၀င္ေငြ မ်ိဳးေလးရေနခ်င္တာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေန႕တိုင္းရံုးသြားျပီး ေဘာ့စ္ရဲ႕အဆူအဆဲခံ ၊ ရန္ျဖစ္ သတ္ျဖတ္ ေနရတဲ႕ အကုသိုလ္မ်ားလည္းကင္းျပီး ကၽြန္မမိသားစုေလးကိုလည္း ၾကည့္ရူေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္... ဘယ္ေလာက္မ်ားေပ်ာ္စရာေကာင္းလို က္မလဲေနာ္..... :-)

နိဒါန္း

Blog ေတြေရးၾကတယ္ဆိုလို႕ ကိုယ္လည္းေလ ေရးၾကည့္ရင္ေကာင္းမယ္လို႕ ေတြးမိျပီး အလကားရတဲ႕ Blog ေလးတစ္ခု လုပ္မိပါတယ္။ တကယ္လည္းလုပ္ေရာ ဘယ္ကဘယ္လို စ ေရးရမလဲ မသိပါဘူး။ :-)
သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာတယ္ ေရးခ်င္တာသာေရး တဲ႕ ...ဘာေရးခ်င္ျပီး ဘာေရးရမလဲဆိုတာ ေရေရရာရာမသိေသးေတာ့...ဟဲဟဲ
ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ ေရးခ်င္တာေလးေတြ စဥ္းစားျပီးေရးပါမယ္လို႕ နိဒါန္းေလးခ်ီထားပါရေစေနာ္...