တကိုယ္ေတာ္တိုက္ပြဲ

တိုက္ပြဲဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကစစ္သားလည္းမဟုတ္ပါ။ စစ္တိုက္ရတာလည္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ စက္ျပင္ဆရာလုပ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနရတဲ့စခန္းက ျမိဳ႕နဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းပါတယ္။ ၁ မိုင္မရွိတရွိေလာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ရြာၾကီးတစ္ရြာရွိပါတယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမရဲ႕ေဘးမွာရွိေနတဲ့အဲဒီရြာကေတာ္ေတာ္စည္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာရြာေသးေသးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္းေလးေပါ့။ ေနရာက ကုန္းက်က်ေနရာေလးပါ။ ေဘးတစ္ဖက္မွာေတာ့လယ္ကြင္းေတြ ၊ ေနာက္တစ္ဘက္ကေတာ့ ကတၱရာလမ္း ၊ လမ္းေက်ာ္ျပီးသြားရင္ေတာ့ ေတာထဲကို၀င္သြားလို႕ရပါတယ္။ ရြာေတြနဲ႕လဲဆက္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူေနအိမ္ေတြက လမ္းရဲ႕ဒီဘက္ျခမ္းမွာ ၊ လမ္းရဲ႕ဟိုဘက္ျခမ္းမွာမလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ Workshop ရွိပါတယ္။ ကားေတြ စက္ေတြထားတဲ့ေနရာ ၊ ၾကံ႕ခိုင္ေရးလုပ္တာ ၊ ျပင္တာဆင္တာ အားလံုး အဲဒီ Workshop မွာပဲလုပ္ပါတယ္။ ၀န္းအက်ယ္ၾကီးလိုပါပဲ။ ညေန အလုပ္သိမ္းျပီဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြ စက္ဘီးစီးသင္ၾက ၊ စက္ဘီးပတ္ျပီးစီးၾကလုပ္ပါတယ္။ ကတၱရာလမ္းက အေ၀းေျပး လမ္းဆိုေတာ့ အေ၀းေျပးကားေတြနဲ႕ရူတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ကေလးေတြရဲ႕ စက္ဘီးစီးေလ့က်င့္တဲ့ေနရာက အဲဒီ Workshop ၀န္းၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕လူေနအိမ္ေတြ၀န္းကေတာ့ ၀န္းဆိုျပီးျခံစည္းရိုးပတ္လည္ကာထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအတားမ်ိဳး နယ္ေျမသတ္မွတ္ခ်က္ေတာ့ရွိပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြအတြက္ လိုင္းခန္းေတြေဆာက္ေပးထားပါတယ္။ လိုင္းတစ္လိုင္းမွာ အခန္း ၁၀ ခန္းပါပါတယ္။ တစ္ခန္းကို ၁၀ ေပအက်ယ္ ၊ ေပ ၄၀ နီးပါးေလာက္ရွည္ပါတယ္။ ထရံကာ ၊ သက္ကယ္မိုး ျပီးသစ္ရိုင္းခင္းထားတာမ်ိဳးပါ။ မိသားစုနဲရင္ေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းပဲေပးပါတယ္။ မိသားစုမ်ားတယ္ ကေလးမ်ားတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ ၂ ခန္းတြဲေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရွ႕ေတြေနာက္ေတြမွာ အဖီေလးေတြထပ္ဆြဲျပီး အစဥ္ေျပသလိုေနၾကပါတယ္။ လူပ်ိဳေတြအတြက္ေတာ့ လူပ်ိဳလိုင္းသတ္သတ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့လူပ်ိဳဆိုေတာ့ လူပ်ိဳလိုင္းမွာေနရပါတယ္။ အခန္းေတြကမိသားစုလိုင္းေတြလိုမက်ယ္ပါဘူး။ ၁၀ေပပတ္လည္အခန္းေတြကို အလယ္မွာလူသြားလမ္းထားျပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းေတြလုပ္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူပ်ိဳေတြကေတာ့လူပ်ိဳလိုင္းမွာေန ၊ ထမင္းစားရင္ canteen ရွိပါတယ္။ လခေပးျပီးစားရံုပါပဲ ၊ အျပင္ထက္လည္းသက္သာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ေန့လည္စာေလာက္ပဲ canteen မွာျဖစ္သလိုစားျပီး ညေနစာဆိုရင္ေတာ့ ရံုးကျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးတာနဲ႕ အဲဒီတစ္မိုင္ေလာက္ေတာင္မေ၀းတဲ့ရြာၾကီးကိုခ်ီတတ္ၾကပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ၾကာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကစက္ဘီးေလးေတြ အိမ္တိုင္းလိုလိုရွိၾကပါတယ္။ တစ္ခုခုလိုရင္စက္ဘီးေလးနဲ႕သြားျပီးေစ်း၀ယ္တာမ်ိဳး ၊ ေဆးခန္းသြားရတာ ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္တာ ၊ ဗြီဒီယိုသြားၾကည့္တာ ၊ အရက္သြားေသာက္တာ စံုလို႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းနဲ႕ရြာနဲ႕ကိုအနီးအနားကရြာေတြက ဆိုက္ကားလာနင္းတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ စက္ဘီးမစီးတတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ဆိုက္ကားစီးေပါ့။၊ ႒ာနဆိုင္ရာကားေတြက လည္းသူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ ၊ ေစ်းကားဆိုတစ္ပတ္မွတစ္ခါ ဆိုေတာ့အားလံုးက ဆိုက္ကားေတြကိုလည္းအားကိုးေနရတာပါပဲ။ ကေလးရဲ႕ေက်ာင္းကလည္းအဲဒီရြာကိုပဲသြားရပါတယ္။ တြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ကေလးေတြကေတာ့ေက်ာင္းကား အၾကိဳ ၊ အပို႕ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းကေနအထြက္ ရြာဘက္ကိုသြားတဲ့လမ္း (အေ၀းေျပးလမ္းမပါပဲ) ဘုရားေလးတစ္ဆူရွိပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ထံုးျဖဴသုတ္ထားတဲ့ဘုရားေလးပါ။ အုတ္ေလွကားေလးနဲ႕ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကိုတတ္သြားရံုပါပဲ။ ေလွကားရဲ႕အရင္း ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ မန္က်ည္းပင္တစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ညေနဘက္ဆိုရင္ ဘုရားေပၚမွာလူစည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းထဲကတစ္ခ်ိဳ႕ေတြလည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကရင္းဘုရားေပၚတတ္တာမ်ိဳးေတြရွိပါတယ္။ ဘုရားကုန္းရဲ႕ေဘးလမ္းေလးအတိုင္းသြားရင္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာဘက္ကျပန္လာရင္ အဲဒီေနရာကကုန္းဆိုေတာ့ စက္ဘီးနဲ႕ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္လွ်ာထြက္တဲ႕ေနရာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္းေတာ္ေတာ္ေမာပါတယ္။ အသြားကေတာ့ကုန္းဆင္းဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးလိမ့္ဆင္းသြားရံုပါပဲ။ အျပန္က်ရင္ေတာ့ စက္ဘီးႏွစ္ေယာက္စီးလာရင္ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ကေတာ့ဆင္းျပီးလမ္းေလွ်ာက္ေပေတာ့ပဲ။ ဆိုက္ကားသမားေတြကေတာ့ကုန္းထိပ္မရွိတရွိေလာက္မွာဂိတ္လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဘုရားရဲ႕ေျခရင္းနားေလာက္မွာပါ။ သူတို႕လည္းဘယ္အဆံုးထိတတ္ႏိုင္မလဲ။ ေျပာစရာတစ္ခုရွိတာက အဲဒီကုန္းဆင္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလိုစက္ဘီးေမွာက္ၾကတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္ဆိုေတာ္ေတာ္ ဒဏ္ရာပ်င္းျပီးမေသရံုတမယ္ကိုျဖစ္ဘူးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒီေနရာက မသန့္ဘူး ၊ အဲဒီမန္က်ည္းပင္မွာသရဲရွိတယ္ ၊ အဲဒါလူလဲခ်င္လို႕ ...အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြသိပ္ျပီးမယံုပါ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႕ျဖစ္ရတာပဲ။ သရဲရွိတယ္ေျပာရေအာင္ တစ္ခါမွလည္းမျမင္ဘူးပါ။ ညဘက္ေတြလည္း ဒီလမ္းမွာကၽြန္ေတာ္တို႕ကသြားလာေနတာပဲေလ။ ရွိရင္ေတာ့နဲနဲပါးပါးသိရမွာေပါ့ ဘာညာေတြ ေတာင္ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေနာက္တစ္ေယာက္ သူ့ကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ကအရွည္ၾကီးလို႕ေခၚပါတယ္။ အရပ္ေတာ္ေတာ္ရွည္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အရွည္ၾကီးႏွစ္ေယာက္ ရြာကိုထမင္းသြားစားၾကပါတယ္။ စားျပီးေတာ့လည္းထံုးစံအတိုင္းနဲနဲပါးပါးေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါလည္းမေျပာပေလာက္ပါ။ ဒီေလာက္ေသာက္တာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ကရိုးတိုးရိတ္တိတ္ေတာင္မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ အရွည္ၾကီးက ျပန္ရမွာပ်င္းတယ္။ လိုင္းထဲေရာက္လည္း ဖဲခ်ရင္ခ် ၊ ဂစ္တာတီးရင္တီး ၊ အိပ္ရင္အိပ္ ဆိုေတာ့ ဗြီဒီယိုၾကည့္မယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းပ်င္းေတာ့ အိုေကၾကည့္မယ္ဆိုျပီးသေဘာတူလိုက္ပါတယ္။ ဗြီဒီယိုက တရုတ္သိုင္းကားပါ ႏွစ္ေခြတြဲဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညည့္နက္မွျပီးမွာပါ။ အရွည္ၾကီးက ဘာျဖစ္လဲကြာ ၊ အျပန္က်ရင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္ ေအးေဆးေပါ့လို႕ေျပာပါတယ္။ ဆိုက္ကားကအဲဒီအခ်ိန္ဆိုမရွိေတာ့ပါဘူး။ ညဆို ၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ထိေတာ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပန္မယ့္အခ်ိန္က ည ၁နာရီေက်ာ္ ၊၂ နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရံုကလြဲလို႕တျခားနည္းလမ္းမရွိပါဘူး။
ဒါလည္းျပႆနာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဗြီဒီယိုျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုႏွစ္ေယာက္စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဗြီဒီယိုထဲကအေၾကာင္းေတြလည္းပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကို ေရာက္ခါနီးမွာလမ္းဆံုေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီလမ္းဆံုေရာက္ရင္ ဘုရားနဲ႕မန္းက်ည္းပင္ကိုလွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ အဲဒီမန္းက်ည္းပင္ကိုျဖတ္ျပီးနဲနဲသြားလိုက္တာနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းပါ။ လမ္းဆံုေက်ာ္နားေလာက္ေရာက္ေတာ့ အရွည္ၾကီးကငါအေပါ့သြာအံုးမယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ညဘက္လည္းျဖစ္ လမ္းေပၚမွာလည္းကၽြန္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ကလြဲလို႕ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ေအးေဆးပါပဲ။ သူလည္းသူ႕ကိ္စၥသူလုပ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဘာမွ မေျပာပဲဆက္ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လည္းေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ သီခ်င္းေလးေတာင္ညည္းလိုက္ေသးတယ္။ အရွည္ၾကီးကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က၀ါးႏွစ္ရိုက္ေလာက္အကြာမွာပါ။ အဲလိုနဲ႕မန္က်ည္းပင္နားကိုေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၾကက္သိမ္းထသြားတယ္ ဘာေၾကာင့္လည္းေတာ့မသိ ရုတ္တရက္မန္းက်ည္းပင္ဘက္ကိုၾကည့္မိရက္သား ၊ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ေတာင္မယံုႏိုင္ေအာင္ပဲ ၊ အဲဒီအပင္ေပၚကေန ျဖဴျဖဴအရာတစ္ခု တလိမ့္လိမ့္နဲ႕ဆင္းလာတာ ၊ ခ်က္ခ်င္းကၽြန္ေတာ့ေရွ့တည့္တည့္ကိုေရာက္လာတာ။ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္တာ သိပ္မၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့အေကာင္ကကၽြန္ေတာ့ထက္သံုးစေလာက္ရွိတယ္ ျဖဴျဖဴရွည္ရွည္.. လူမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဒါဆိုဘာလဲသူမ်ားေတြေျပာေနတဲ့ သရဲ လား။ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕မွာပိတ္ရက္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႕မရပါ။ ေတာ္ေတာ္လည္းေၾကာက္လာတယ္။ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲအဲဒီကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ကအရာၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္လက္သီးနဲ႕အသားကုန္ထိုးပါတယ္။ ဖြဲအိတ္ၾကီးကိုထိုးေနရသလိုပါပဲ။ သူကေတာ့ဘာမွျဖစ္တယ္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွာသာေမာလည္းေမာ ၊ ေဇာေခၽြးေတြလည္းျပန္လာပါတယ္။ ေနာက္ကအရွည္ၾကီးေရာ ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွာသာေျခကုန္လက္ပန္းက်။ ကံေကာင္းတာက သူကၽြန္ေတာ့ကိုဘာမွျပန္မလုပ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူ့ကိုေရွာင္သြားလို႕လဲမရပါ။ သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုပိတ္ျပီးရပ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အားပိုစိုက္ျပီးဆက္ထိုးတယ္။ ခဏေနေတာ့သူကခပ္သြက္သြက္ေလးကၽြန္ေတာ့ေရွ့ကေနထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုေၾကာက္သြားတာေနမွာေပ့ါလို႕ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္းနာေနေလာက္ျပီ။ သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္လံုး၀ဂရုမစိုက္ေတာ့ပဲ တရွိန္ထိုးထြက္ေျပးပါတယ္။ သူကေနာက္ကေနလိုက္လာမလာေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္းထဲထိဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိလိုက္ပါဘူး။ ၀န္းထဲေရာက္မွကၽြန္ေတာ္ရပ္လိုက္တယ္ ၊ ကိုယ့္ေနရာေရာက္ျပီဆိုေတာ့နဲနဲစိတ္ထဲမွာလည္းသက္သာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာတာက အရွည္ၾကီးပါ။ သူလည္းေတာ္ေတာ္ေမာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေဟာဟဲျဖစ္ေနတယ္။ အရွည္ၾကီးကကၽြန္ေတာ္ကိုမွီတာနဲ႕ သိုင္းကားၾကည့္လာျပီးလမ္းမမွာသိုင္းေလ့က်င့္ေနတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ေနာက္သူလည္းအနားေရာက္ေရာ သူ႕ကိုမေစာင့္ပဲေရွ႕ကေနဘာေၾကာင့္ေျပးတာလဲ ၊ သူကေတာ့ေနာက္ကေနကၽြန္ေတာ့အျဖစ္ကိုမသိရွာပဲရီျပီးလိုက္လာတာ ၊ ကၽြန္ေတာ့နားကိုသူေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဟိုအျဖဴေကာင္ကလစ္သြားလို႕ကၽြန္ေတာ္ကက်ံဳးရံုးေျပးေတာ့ အရွည္ၾကီးခမ်ာမွာလည္းဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ကၽြန္ေတာ့ကိုမွီေအာင္ေျပးလိုက္လာရရွာတာ။ ကၽြန္ေတာ္ခုမွေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴေကာင္ကမန္က်ည္းပင္ေပၚျပန္တတ္သြားျပီးေပ်ာက္သြားတယ္။ အရွည္ၾကီးကကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္မွ အျဖစ္မွန္ကိုသိျပီးသူလည္းေၾကာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္းေၾကာက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သားလိုင္းခန္းဆီကိုဒံုးစိုင္းျပီးအေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႕ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္....

မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာ

သူက ကၽြန္မတို႕မဖိတ္ပဲေရာက္ေရာက္လာတဲ့ဧည့္သည္လည္းျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုဘယ္သူကမွမေခၚပဲသူလာတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႕မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္းသူလာတယ္။
သူ႕ကို ဘယ္သူကမွလည္းမလာေစခ်င္ဘူး။ သူလာတာလဲဘယ္သူမွမၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္သူကေတာ့ဘယ္သူ႕ကိုမွဂရုမစိုက္ဘူး။ သူလာရမဲ့ေနရာကို လာျမဲလာေနတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းသူလာေတာ့မွာလားလို႕မွန္းဆၾကည့္လိ့ုရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးလည္းရွိတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ကၽြန္မတို႕ၾကိဳျပီး၀မ္းနည္းရတာေပါ့။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕အိမ္ကိုသူေရာက္လာတယ္။
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တံုးကေပါ့။ ကၽြန္မစိတ္ထင္ ကၽြန္မ ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္ေလာက္မွာပါ။ သူလာတာကို ကၽြန္မတို႕တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး။
အဲဒါနဲ႕သူ ကၽြန္မ အဖိုး(ကၽြန္မအေမရဲ႕အေဖ) ကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မဘာမွသိပ္မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းျပီးေတာ့ငိုခဲ႕တယ္။
လူၾကီးေတြလည္းစိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ေမေမ ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မနဲ႕သိတဲ့သူေတြထဲကလည္း သူကဟိုလူကိုလည္းေခၚသြားျပန္ျပီ...ဘယ္သူ႕ကိုလည္းေခၚသြားျပန္ျပီ။ ေဆြမ်ိဳးေတြထဲကလည္းပါသြားျပန္ျပီ။
မၾကာခဏၾကားေနရပါတယ္။ သူကတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္လူေတြကို ေခၚခ်င္လည္းေခၚရဲ႕ ၊ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြကိုေခၚခ်င္လည္းေခၚရဲ႕။
သူ႕ကိုမွန္းဆလို႕မရပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕မသိတဲ့သူေတြကိုလည္းေခၚေနတာပဲ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အသိေတြ ၊ ေဆြမ်ုိဳးသားခ်င္းေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလဲေခၚတယ္။
လူမ်ိဳးမေရြး ၊ ဘာသာမေရြး ၊ အသက္ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ သူေခၚခ်င္တဲ့သူေတြကိုေခၚေနတာပါပဲ။

ကၽြန္မ တို႕အားလံုး သူ႕ကိုမျမင္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္မတို႕အနီးအနားမွာပဲရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အားလံုးကိုသူကအခ်ိန္မေရြး ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ေခၚမွာလည္း ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ဘယ္သူမွ ၾကိဳတင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။
အားလံုးကေတာ့ သူေခၚမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူကတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ေခၚမွာပါပဲ။ ေခၚမွာလည္းေသခ်ာပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သူေခၚရာေနာက္ကို ကၽြန္မတို႕အားလံုး လိုက္ၾကရမွာပါပဲ...ဘယ္သူမွျငင္းလို႕မရပါဘူး။
သူမေခၚခင္ကၽြန္မတို႕ဘာေတြလုပ္ထားမလဲ ဘာေတြၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမလဲဆိုတာကေတာ့....